มนุษย์กับการใชภาษา
ด้วยเหตุที่มนุษย์เป็นสัตว์สังคม จึงจำาเป็นต้องมีการติดต่อสื่อสารระหว่างกัน เครื่องมือที่มนุษย์ใช้ติดต่อ
สื่อสารระหว่างกันก็คือ “ภาษา” แม้ในบางสังคมจะไม่มีภาษาเป็นของตนเองใช้ ก็ยังต้องหยิบยืมภาษาของสังคมอื่นมาใช้แทน กล่าวได้ว่ามนุษย์จะดำาเนินชีวิตโดยปราศจากภาษาไม่ได้ภาษาที่มนุษย์ใช้ติดต่อสื่อสารระหว่างกันมีทั้งภาษาที่ใช้ถ้อยคำา คือการสื่อความหมายผ่านการใช้ถ้อยคำา ได้แก่ ภาษาพูดกับภาษาเขียน และภาษาที่ไม่ใช้ถ้อยคำา ได้แก่ การสื่อความหมายผ่านการใช้ท่าทาง สายตา สิ่งของเครื่องใช้ เสื้อผ้า วัตถุต่างๆ ฯลฯ
ในชีวิตประจำาวันมนุษย์ได้ใช้ภาษาทั้งที่ใช้ถ้อยคำาและไม่ใช้ถ้อยคำาอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เกิดจนกระทั่งตาย ตั้งแต่ลืมตาตื่นจนกระทั่งนอนหลับ แม้ในเวลานอนหลับ มนุษย์ก็ยังรับรู้เรื่องราวผ่านการแสดงออกของจิตไร้สำานึกหรือที่เรียกว่าความฝัน ดังจะเห็นว่าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเรายังจดจำาเรื่องราวในความฝันบางอย่างได้ โดยเฉพาะการติดต่อสื่อสารที่เกิดขึ้นในความฝันมนุษย์ใช้ภาษาผ่านทักษะภาษา 4 ประการคือ การฟัง การพูด การอ่าน การเขียน ทักษะภาษาทั้ง 4 ประการนี้ยังถูกควบคุมด้วยทักษะสำาคัญอีกประการหนึ่งคือ การคิด ทั้งนี้เพราะมนุษย์จะดำาเนินชีวิต
โดยปราศจากความคิดไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นความคิดเกี่ยวกับเรื่องใดก็ตาม จะเป็นความคิดที่มีความละเอียดซับซ้อนหรือไม่ก็ตามความคิดนั้นจะเกี่ยวโยงกับประเด็นอื่นหรือไม่ก็ตาม รวมถึงความคิดนั้นส่งผลต่อสังคมและบุคคลอื่นหรือไม่ก็ตาม แต่ความคิดก็เกิดขึ้นควบคู่ไปกับการดำเนินกิจกรรมของมนุษย์อยู่ตลอดเวลา ภาษากับความคิดจึงมีความสัมพันธ์กัน ไม่สามารถแยกออกจากกันได้เด็ดขาด หากผู้ใช้ภาษามีความคิดที่ไม่เป็นระบบก็จะใช้ภาษาอย่างไม่เป็นระบบ เกิดความวกวน สับสนและอาจสื่อความไม่ได้ แต่ถ้าผู้ใช้ภาษามีความคิดที่เป็นระบบ มีความเป็นเหตุเป็นผล การใช้ภาษาก็จะเป็นระบบและสื่อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น